“Goh, wat luisteren ze goed!”
20 januari 2017
Dat hoor ik de laatste tijd vaker als ik met mijn honden wandel en ze ‘uit de loop’ houd van joggers, fietsers, mensen met aangelijnde honden, mensen met kinderen en wandelaars. En vanochtend weer... Dat zette me aan het denken; zou dat niet de standaard moeten zijn?
Hondenetiquette
Ik wandelde op een ochtend in het Panbos in Zeist. Een mooi (en druk) bos met een losloopgebied. Er waren erg veel joggers op de been, ook in het losloopgebied. Nu vind ik niet dat in een losloopgebied honden maar gewoon los gelaten moeten worden en iedereen die er verder maar loopt/jogt/o.id. houdt daar maar rekening mee. Nee, dat is niet mijn instelling. Ja; er zijn weinig losloopgebieden in Nederland en ja; ik stoor me echt wel eens aan al die mensen zonder honden ‘die ook best ergens anders kunnen joggen/paardrijden/MTB-en’, maar er bestaat zoiets als ‘common sense’ en hondenetiquette. Ik vind het belangrijk dat mijn honden geen schade ondervinden maar ook anderen geen schade toebrengen, dus om die reden houd ik ze bij me als de situatie daar om vraagt.
Een ander voorbeeld. Op een middag kwam ik na de wandeling bij mijn auto om de honden af te drogen. Ik zette mijn ene hond alvast in de auto (“even wachten”) om de ander af te drogen. Uit mijn ooghoek zag ik een gezin (papa, mama, kind en hond (aangelijnd)) aankomen. Ik was druk bezig met het afdrogen van de ene hond en de ander zat dus ‘heel braaf’ in de auto (klep open). “Kijk mama, dat hondje luistert wel heel goed! Die blijft gewoon netjes zitten!” Ik glim natuurlijk van trots, maar ondertussen denk ik bij mezelf; ‘Hoe gaat dat bij jullie dan?’ Springt de hond te pas en te onpas maar uit de auto als je de klep open doet? Dat kan nog best gevaarlijk zijn...
HUS
Nog een voorbeeld, deze is een beetje vergezocht misschien, maar valt wel erg onder het kopje ‘common sense’ en hondenetiquette. Een goede vriendin van mij en mijn partner, liet onze honden laatst uit samen met haar eigen Jack Russel. Ze kwamen een hondenuitlaatservice (‘hus’ afgekort) tegen. Het was, volgens mijn vriendin, een samengestelde groep van dezelfde hus. Twee uitlaters met ieder hun eigen groepen, wat resulteerde dat ze met ongeveer 20 honden liepen. Helaas heeft de hus-roedel op dat moment besloten om zich als groep op de Jack Russel van mijn vriendin te storten... De hus-medewerkers waren te ver weg om er iets aan te doen, mijn vriendin is er tussen gesprongen om haar hond te redden... Hij heeft het overleefd, gelukkig.
Ik vind het niet oké dat een hus met 20 honden loopt, het hoort ook niet en volgens collega’s (hondenprofessionals) van mij MAG het ook niet! Maar los daarvan; wat hebben de hus-medewerkers gedacht? Gezellig samen de honden uitlaten? Hoe ben je dan met je werk bezig? En wat definieer je als ‘werk’ überhaupt? Als ik met mijn twee honden (of soms ook met drie, met de Jack Russel erbij) loop, heb ik geen oog en oor voor gezelligheid. Ik heb wel oog en oor voor de omgeving. Voor de joggers/wandelaars/paarden/fietsers maar ook voor mensen met andere honden. Als ik een hond aan zie komen die met zijn lijf en houding aangeeft het spannend te vinden dat mijn twee (middel)grote honden op hem afkomen of een hond die zelfs helemaal omloopt (weg van de situatie), houd ik ze bij me. Ze hoeven niet met elke andere hond in contact te komen, zeker niet als die andere hond daar misschien een nare ervaring aan overhoudt.
Levenslang trainen
Terug naar de medewerkers van de hus; met een groep van 5 of 8 of 10 honden is het al een hele bezigheid om de houding en communicatie van de honden in kwestie in de gaten te houden, laat staan met een dubbele groep van 20. En het in de gaten houden en handelen op onderlinge communicatie hoort wel bij de functie van hus-medewerker! Zeker als je door een gerenomeerd kynologisch instituut bent opgeleid (volgens de website van de hus)...
Dat je zo ver kan komen met je hond, vraagt natuurlijk veel van jou als eigenaar. Investeer tijd en moeite in de opvoeding en training van je hond, levenslang! Je hond verdient het, de omgeving verdient het en jij verdient het! Natuurlijk voelt het wel heel goed om complimenten te krijgen over je ‘goed luisterende honden’, maar ik weet hoeveel werk er in mijn twee honden zit. Ik ben nog steeds dagelijks bezig met trainen en opvoeden. Naast het feit dat het van belang is, vinden de honden en ik het ook nog eens erg leuk (en het versterkt natuurlijk de onderlinge band tussen mens en dier)! Dit probeer ik onze cursisten ook mee te geven tijdens hun training bij Hondenschool Beatus.
Het hebben van honden, het werken met honden en hun eigenaren en alle verhalen die voorbij komen op facebook en andere kanalen, zetten me regelmatig aan het denken. En dat schrijf ik dan graag van me af; uiteraard in de hoop weer anderen aan het denken (en het handelen!) te zetten.
Er gebeurt zo vaak van alles, dat het bijna een wonder mag heten dat het in Nederland met meer dan twee miljoen honden, zo vaak goed gaat. En als het dan fout gaat, wie eindigt er dan met roze vloeistof in het lijf? De hond. Terwijl met sociaal gedrag van mens tot mens en hond, tijd, training en opvoeding al zoveel voorkomen kan worden, daar ben ik van overtuigd!
Contact maken
Maanden geleden op Hart van Nederland (SBS6) te zien: een mevrouw heeft een klap in haar gezicht gekregen omdat ze een andere mevrouw aansprak op haar loslopende hond die haar aangelijnde hond beet. Een klap!! Wat?! Waar zijn we mee bezig?
Ik durf vaak ook al niet meer mensen aan te spreken op dingen die ik zie gebeuren in mijn dagelijkse wandelingen. Ik denk dan bij mezelf: ‘Je bent nu geen training aan het geven, laat het, je kunt ze niet allemaal redden’. Behalve als het natuurlijk echt te ver gaat! Zo liepen mijn lief en ik, met de honden, laatst langs de volgende situatie: een meneer met een hond en een jong stel met een hond. De hond van het jonge stel zagen we de andere hond aanvallen en er ontstond een kort gevecht. Dat ging even heel heftig maar beide eigenaren haalden vervolgens hun eigen hond uit de situatie. De jongen van het stel hield hun hond vast terwijl de meneer zijn hond weer los liet, die vervolgens de andere hond weer opzocht... De mensen waren aan het praten over het uitwisselen van gegevens voor het geval de ene hond gewond was geraakt. Toen greep ik in: “Meneer, dan moet u nu ook wel uw hond bij u houden, die andere hond kan nu geen kant op terwijl die van u het weer opzoekt”. Tja... En de reactie die we vervolgens kregen... zucht...
Dit blog is eerder verschenen op tinki.nl
